Rys historyczny

Pierwsza wzmianka historyczna o Kłodawie pochodzi z 1193 r. chociaż według tradycji już w 1085 r. Władysław Herman ufundował tu kościół św. Idziego. Była ona wtedy posiadłością klasztoru norbertanek w Strzelnie.
W 1430 r. otrzymała od Władysława Jagiełły średzkie prawa miejskie. Była już wtedy własnością królewską i siedzibą starostwa. Utraciła prawa miejskie w 1870 r., a odzyskała je w roku 1925. Parafia erygowana na przełomie XI i XII wieku (do 1818 r. w archidiecezji gnieźnieńskiej, w latach 1818 - 1820 w archidiecezji warszawskiej, w latach 1920 - 1925 w diecezji łódzkiej) w latach 1420 - 1810 była w rękach kanoników regularnych lateraneńskich (w 1810 r. zostali zniesieni a parafia oddana pod zarząd duchownych świeckich). W latach 1623 - 1824 w Kłodawie działali karmelici trzewiczkowi.

Pierwszy kościół parafialny p. w. św. Idziego
Istniał prawdopodobnie już w końcu XI w., będąc jednocześnie od 1429 r. kościołem zakonnym (prepozyturalnyrn) kanoników regularnych lateraneńskich. Został rozebrany w 1819 r. Istniała tu także prepozytura szpitalna Bożego Ciała podległa do 1593 r. prepozytowi parafialnemu,
z kościołem p. w. św. Fabiana i Sebastiana, zbudowanym w roku 1557.
W latach 1844 - 1878 był on kościołem parafialnym. W latach 1818 - 1840
i od 1878 r. kościołem parafialnym jest dawny kościół klasztorny karmelitów trzewiczkowych.

Obecny kościół parafialny p. w. Wniebowzięcia NMP
Został zbudowany jako kościół klasztorny w 1623 r. Po spaleniu się całkowicie odbudowany w latach 1718 - 1755 (konsekrowany w roku 1766). Jest to budowla późnobarokowa, trzynawowa. W prezbiterium i nawie sklepienia żaglowe. Polichromia z lat 1969 - 1971. Ołtarz główny rokokowy
z obrazem Matki Bożej Szkaplerznej w srebrnej sukience. Ambona rokokowa w kształcie łodzi. Stalle rokokowe. kościół na cmentarzu.

Kościół Bożego Ciała św. Fabiana i Sebastiana
W aktach grodzkich łęczyckich w 1390 r. pojawia się pierwsza wzmianka
o Kaplicy Bożego Ciała znajdującej się na cmentarzu grzebalnym. Jest to budowla z roku 1557, drewniana, modrzewiowa, jednonawowa, konstrukcji zrębowej z węższym, zamkniętym wielobocznie prebiterium. Wzrost znaczenia kościółka zaczyna się od 27 stycznia 1559 roku, kiedy to król Zygmunt August nadał mu nowe przywileje m.in. Odprawiane Mszy Świętych czytanych w kościele Bożego Ciała pw. św. Fabiana i Sebastiana. Od roku 1847-1878 pełnił funkcję kościoła parafialnego. Dzwonnica stojąca tuż obok kościoła datuje się XVIII wiek. Od 2007 r. rozpoczęły się gruntowne prace konserwatorskie polegające na naprawie ścian zrębowych
i oszalowaniu, czyli wymianie drewnianych elementów zewnętrznych.
W związku z wykonaniem nowych fundamentów świątynia została podniesiona na około 15cm. Świątynia została pokryta gontem cedrowym. Ta drewniana architektoniczna perełka po renowacji nabrała nowego blasku i stanowi niezwykłą atrakcję turystyczną.